Waarom is recht doen aan herstel zo moeilijk? Waar en hoe iemand weer balans vindt is uiteindelijk volstrekt individueel. Veel kennis en ervaring kan hierbij aangereikt worden, maar hoe of wat daadwerkelijk voor de persoon in kwestie bijdraagt aan het herstel laat zich niet instrumentaliseren. Ook de persoon zelf kan het alleen al doende ontdekken. Alle algemene kennis dekt nooit het individuele en specifieke. Ook het eigen leven kennen we altijd alleen maar voor zover we op dat moment kunnen kijken.

Ruimte voor ervaring en het niet-weten

Herstel vraagt naast kennis en ondersteuning, ruimte voor het niet-weten. Deels voor het niet-weten van waaruit zich nieuwe inzichten kunnen ontvouwen. Deels ook voor het niet-weten van wat zich niet rationeel laat kennen maar wel laat ervaren. Dat is een aspect van ervaringskennis waar we vanuit onze rationele en oplossingsgerichte denken gemakkelijk overheen kijken. Naast alle praktische en organisatorische complexiteit die gepaard gaat met herstelondersteuning, maakt het steeds weer vinden van een balans tussen weten en niet-weten herstelondersteuning moeilijk.

Daarbij kunnen ook culturele overtuigingen en normeringen de ruimte voor herstel in de weg zitten. In de lezingen uit de bundel Filosofie bij Herstelondersteuning (2018) belichten filosofen een aantal van deze knelpunten.