Wat kunnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en de volwassenenpsychiatrie van elkaar leren zodat psychische klachten in de kindertijd niet uitgroeien tot langdurige, ernstige psychische aandoeningen? Op die vraag zoeken het Kenniscentrum Kinder- en Jeugdpsychiatrie en Kenniscentrum Phrenos samen antwoorden, met kennis uit de kinder- en jeugdpsychiatrie én de volwassenenpsychiatrie. In het artikel ‘Psychische zorg van 0 tot 100’ verkennen de kenniscentra de vraag hoe de twee expertisegebieden elkaar kunnen versterken om zo goede psychische zorg tijdens de hele levensloop te waarborgen.
In de praktijk is het niet altijd eenvoudig voor de kinder- en jeugdpsychiatrie en de volwassenenpsychiatrie om elkaar te vinden. Lange tijd zijn het twee gescheiden werelden geweest, met ieder een eigen taal, expertise en soms ook belangen. Gelukkig treedt hierin steeds meer een kentering op; er ontstaan verbindingen en nieuwe gezamenlijke initiatieven. Het project Langdurige psychische problematiek voorkomen van het Kenniscentrum Kinder- en Jeugpsychiatrie en Kenniscentrum Phrenos onderzoekt hoe de twee vakgebieden elkaar nog meer kunnen versterken, met gezamenlijke kennis uit de kinder- en jeugdpsychiatrie en de volwassenenpsychiatrie.
Krachten bundelen
De scheiding tussen kinder- en jeugdpsychiatrie en de volwassenenpsychiatrie bemoeilijkt continuïteit van zorg. Dit kan herstel belemmeren, en zorgen dat klachten op lange termijn aanhouden. Hoe kunnen de expertisegebieden nader tot elkaar komen, en samen goede psychische zorg waarborgen tijdens de hele levensloop? In het artikel ‘Psychische zorg van 0 tot 100’ verkennen de twee kenniscentra die vraag op basis van gesprekken met experts en ervaringsdeskundigen uit zowel de kinder- en jeugdpsychiatrie als de volwassenenpsychiatrie.
Kennis uitwisselen
Kennis uitwisselen tussen kinder- en jeugdpsychiatrie en volwassenenpsychiatrie is essentieel voor een betere samenwerking, bleek uit de gesprekken. Het artikel benoemt drempels die continuïteit van goede zorg belemmeren, net als mogelijkheden om deze juist te verbeteren. Ook komen lessen over en weer aan bod, uit ervaringen in de ggz voor kinderen, jongeren én volwassenen. Wat is er nodig om de behandeling zo vloeiend mogelijk te laten verlopen (en doorlopen)? Welke initiatieven en kennis zijn al beschikbaar, en waar zitten lacunes in kennis en behandeling?
