Het Illness Management and Recovery programma (IMR) brengt personen met een ernstige psychische aandoening op systematische wijze zelfmanagement vaardigheden bij die het herstelproces kunnen bevorderen. IMR wordt individueel of in groepsverband in 40 sessies aangeboden en heeft zich inmiddels bewezen. In deze Zweedse exploratieve studie (n=53) werd onderzocht of er verbanden zijn tussen neurocognitieve beperkingen bij cliënten en uitkomsten op o.a. zelfmanagement na een IMR-programma. Er werd speciaal gekeken of cliënten met neurocognitieve beperkingen minder van IMR profiteren én of zo’n beperking invloed heeft op de aanwezigheid bij de IMR-sessies. De invloed van IMR op zelfmanagement werd gemeten met de cliënt- en de hulpverlener-versies van de Illness Management and Recovery Scale (IMRS). Symptomen werden gemeten met de Psychosis Evaluation tool for Common use by Caregivers (PECC). Op baseline en na het IMR werd neurocognitie gemeten met o.a. de Letter-Number Sequencing (LNS), de Rey Auditory Verbal Learning Test (RAVLT), de Wisconsin Card Sorting Test (WCST), de Trail Making Test versions A en B (TMTA + TMTB) en de Continuous Performance Test-Identical Pairs (CPT). De analyses werden met lineaire regressiemodellen uitgevoerd. Van alle maten die cognitief functioneren meten, werd er alleen een verband gevonden tussen de snelheid van informatieverwerking (gemeten met de TMTA) en verbeteringen in zelfmanagement vaardigheden (gemeten met de cliëntversie). Maar dit verband verdween als er ook naar de aanwezigheid bij sessies werd gekeken. Het lijkt erop dat deelnemers die niet snel informatie kunnen verwerken minder van IMR profiteren, maar ook dat die personen minder naar de IMR-sessies gaan.
Färdig R, Fredriksson A, Lewander T, Melin L, Mueser KT. (2016). Neurocognitive functioning and outcome of the Illness Management and Recovery Program for clients with schizophrenia and schizoaffective disorder. Nord J Psychiatry. 2016 Mar 3:1-6.