Kenniscentrum Phrenos website

Permanente drop-out van vroege psychose interventie slechts bij klein deel van cliënten

Vroege Interventie bij Psychose (VIP) is meer dan 20 jaar geleden ontwikkeld op grond van de evidentie dat er een duidelijk verband is tussen de duur van de onbehandelde psychose en slechtere uitkomsten. De nadruk op het in behandeling houden van jongvolwassenen met een Eerste Psychotische Episode (EPE) bepaalt voor een deel het succes van de vroege psychose interventies. Toch blijkt uit onderzoek dat ongeveer een derde van de VIP-cliënten afhaakt (drop-out). In deze Australische cohort studie (N=700 met EPE; 15-24 jaar) werd onderzocht welke factoren van invloed zijn op de drop-out en op het (eventueel) weer bij de behandeling aanhaken. Het cohort betrof alle cliënten met een EPE die zich tussen januari 2011 en september 2014 hadden aangemeld bij het Early Psychosis Prevention and Intervention Centre (EPPIC) in Melbourne. De analyses werden gedaan met behulp van multivariate Cox regressie analyses. Het bleek dat meer dan de helft van het cohort (56,3%; N=394) gedurende hun behandelduur ten minste eenmaal was afgehaakt (één drop-out periode). Van deze drop-out-groep (N=394) had 42,9% (N=169) één drop-out periode, de rest meerdere. De meerderheid van de drop-out groep (85,5%; N=337) verbond zich daarna weer met de behandeling. Van het totale cohort bleef 7,6% (N=54) een permanente drop-out. De belangrijkste significante voorspellers voor drop-out waren: 1. Bij het begin van de behandeling geen werk hebben, en/of geen opleiding of training volgen (NEET) (aHR=1.49); 2. Gebruik van cannabis (aHR=1.51); 3. Geen familielid met een psychose tot in de tweede verwantschapsgraad hebben (aHR=0.74). Er werden geen significante voorspellers gevonden voor het weer bij de behandeling aanhaken.
Kim DJ, Brown E, Reynolds S, Geros H, Sizer H, Tindall R, McGorry P, O’Donoghue B. (2019). The rates and determinants of disengagement and subsequent re-engagement in young people with first-episode psychosis. Soc Psychiatry Psychiatr Epidemiol. Aug; 54(8): 945-953.

Back To Top