In deze kwalitatieve Canadese studie werden 30 personen drie tot vijf jaar nadat ze waren behandeld bij een vroege psychose afdeling geïnterviewd over hun persoonlijke opvatting van het begrip recovery (herstel). De analyses van de semi-gestructureerde interviews werden gedaan met behulp van de Interpretative Phenomenological Analysis (IPA). Opvallend is dat een meerderheid van de geïnterviewden zichzelf als hersteld beschouwde. Zij beschreven het herstelproces als verbeteringen in een van de volgende drie domeinen: 1. herstel van ziekte; 2. psychologisch en persoonlijk herstel; 3. sociaal en functioneel herstel. Driekwart van de geïnterviewden vond dat je alleen maar van herstel kunt spreken als er herstel was opgetreden in minstens twee van de drie genoemde domeinen. Er waren individuele verschillen over wanneer men vond dat je kon zeggen dat je hersteld bent: sommigen stelden b.v. als voorwaarde dat er geen symptomen meer mogen zijn. Voor sommigen is recovery een proces, voor anderen een doel op zich. De auteurs denken dat de positieve houding ten opzichte van hun herstel bij deze groep geïnterviewden kan samenhangen met het feit dat ze relatief jong waren en nog niet zo lang de psychische stoornis hadden. De drie genoemde dimensies komen grotendeels overeen met het conceptuele recovery model van Whitley en Drake dat vijf dimensies onderscheidt: klinisch, existentieel, sociaal, functioneel en fysiek.
Windell D, Norman R & Malla AK (2012). The Personal Meaning of Recovery Among Individuals Treated for a First Episode of Psychosis. Psychiatric Services 63 (6), 548-553.