Lang is bij het vaststellen van een ziekte het naturalistische standpunt dominant geweest: een ziekte is objectief als een natuurlijk feit vast te stellen. In de jaren 1990 definieerde Wakefield in de geest van deze traditie een psychische stoornis als een schadelijk disfunctioneren, het niet functioneren zoals door de evolutie was ontworpen. De auteur stelt daar tegenover – en begint daarbij met een citaat van Karl Jaspers- dat het besef van ziekte begint bij het oordeel van de patiënt over zijn eigen toestand. Een psychologisch fenotype komt tot stand door genetische invloeden, sociaal-culturele invloeden en individuele waarden en houdingen. De ontwikkeling van een op de persoon afgestemde hulpverlening sluit aan bij deze opvatting. De persoon (of patiënt) staat centraal in het omschrijven en duiden van het probleem. Dit gaat vooraf aan het toekennen van een technische diagnose en het praten over behandelopties.
Bolton D (2010). Conceptualisation of mental disorder and its personal meanings. Journal of Mental Health 19 (4), 328–336