In deze Zweedse studie werd onderzocht wat de invloed van gedwongen opnames is op het herstelproces, zowel vanuit het perspectief van vrouwen (N=15) als van mannen (N=15). Alle geïnterviewden hadden een ernstige psychiatrische aandoening en waren meer dan twee jaar daarvoor gedwongen opgenomen geweest. De data uit de interviews werden met behulp van de grounded theory geordend. Uit de verhalen komt naar voren dat de vrouwen de dwang anders beleefd hebben dan de mannen. Over de invloed van de gedwongen opname op het herstelproces kwamen vier dimensies naar voren: 1. Ambivalentie: terwijl men aangeeft dat de dwangopname nodig was om te overleven, wordt het geven van dwangmedicatie en het ontbreken van niet medicamenteuze hulp als een obstakel voor herstel beschreven. 2. Ervaringen van onderdrukking: met name de vrouwen voelden zich in het psychiatrisch ziekenhuis onderdrukt, terwijl de mannen de dwang meer als een deel van het systeem zagen. 3. Afwezigheid van behandeling: vooral vrouwen voelden zich ‘in de steek gelaten’ door het ontbreken van behandeling (behalve de medicatie), terwijl mannen dit eerder als ‘teleurstellend’ benoemden. 4. Medicatie: zowel mannen als vrouwen beschouwen medicatie als essentieel in het herstelproces. Daarnaast geven alleen de vrouwen aan dat de dwangmedicatie voor hen een traumatische ervaring was. Dit kan het herstelproces van hen in de weg staan.
Schön U-K (2013). Recovery in involuntary psychiatric care: Is there a gender difference? Journal of Mental Health 22 (5), 420–427.