Bij GGZ-hulpverleners is de behoefte om sociale afstand ten opzichte van personen met ernstige psychiatrische aandoeningen (EPA) (hun eigen patiënten!) te houden minimaal even groot als bij de doorsnee bevolking. De laatste tijd zijn er veel ervaringsdeskundigen op allerlei posities binnen de GGZ binnengestroomd. In deze Amerikaanse exploratieve studie werden via een websurvey aan ervaringsdeskundige GGZ-werknemers (N=51) en reguliere GGZ-hulpverleners (N=52) gevraagd of er volgens hen binnen hun organisatie sprake is van discriminatie (stigma) ten aanzien van de cliënten. Ook werd aan beide groepen gevraagd in hoeverre de ervaringsdeskundige GGZ-werknemers worden gediscrimineerd. De theorie van Kanter (1977) over ‘tokenism’ en de theorie van Sue (2010) over microagressie op de werkvloer worden als kader gebruikt. De ervaringsdeskundige GGZ-werknemers bemerkten significant vaker discriminatie ten opzichte van de cliënten dan de reguliere hulpverleners. Ook ervoeren de ervaringsdeskundige GGZ-werknemers meer discriminatie jegens henzelf dan de clinici waarnamen. Omdat (bedekte) discriminatie negatief kan werken op de uitkomsten bij EPA, kan het zijn dat de GGZ-instellingen de symptomen verergeren.
Stromwall LK, Holley LC & Bashor KE (2011). Stigma in the Mental Health Workplace: Perceptions of Peer Employees and Clinicians. Community Mental Health Journal 47 (4), 472-481.