Tanja Tillemans, voorzitter MIND Ypsilon en Bert Stavenuiter, directeur MIND Ypsilon

Vrijwel altijd als het gaat over het ‘betrekken’ van familie en naasten in de zorg, komt de focus bijna automatisch te liggen op het functionele. Of het disfunctionele, in het geval van verstoorde relaties. Een gemiste kans, denken Tanja Tillemans en Bert Stavenuiter, resp. voorzitter en directeur van MIND Ypsilon. Want gaat familie niet in de eerste plaats over geborgenheid en nabijheid?

Ga maar na: Om wie maak je je het meest zorgen als het kabinet een lock-down afkondigt? Wie bel je als je onverwacht in een buitenlands ziekenhuis belandt? En waarom breken we niet massaal met het familie-etentje met Kerst als we er zo’n hekel aan hebben?

Kennelijk zijn de draadjes tussen onszelf en de familie veel sterker dan we vaak denken. Waarom zien we dat wel terug in het gewone leven, maar niet in de manier waarop we de zorg hebben georganiseerd? Waarom die afstand scheppen terwijl elk van ons behoefte heeft aan naasten om zich heen? Want niet iedereen is cliënt. Niet iedereen is professional. Maar zijn we niet allemaal naaste? En wat zouden we als naaste voor elkaar kunnen betekenen?