Diana Roeg is boegbeeld van het netwerk methoden van persoonlijk en maatschappelijk herstel.
Zij werkt als programmaleider onderzoek bij RIBW Kwintes, een organisatie voor beschermd en begeleid wonen en maatschappelijke opvang. Ook werkt zij bij Tilburg University, Tranzo bij de Academische Werkplaatsen Geestdrift en Verslaving. Ze is hoofdredacteur van vakblad Participatie en herstel. Eerder werkte ze bij IVO en GGzE.
Diana Roeg: ‘Werken aan herstel en participatie betekent uitgaan van de behoeften van mensen zelf. Tien jaar heb ik onderzoek gedaan naar assertieve hulpverlening, in Nederland bekend als bemoeizorg. Ik heb gekeken naar de ontwikkeling van bemoeizorg in Nederland, kwaliteitscriteria met het veld vastgesteld en de effectiviteit van bemoeizorg onderzocht. Bemoeizorg boeit, want ondanks dat het ongevraagde zorg is, is er geen zorgaanbod dat zo sterk uitgaat van de behoeften, motivatie en leefwereld van de client.’
‘Daarnaast heb ik onderzoek gedaan naar specifieke methoden en naar achterliggende thema’s van participatie en herstel. Zo onderzocht ik met collega’s de effectiviteit van SRH, de beschikbare herstelinterventies voor beschermd/begeleid wonen en verblijfsklinieken en victimisatie als barrière voor participatie onder FACT cliënten. Ook deed ik onderzoek naar beter begrip van de zorgbehoeften van onder meer slachtoffers van partnergeweld en veelplegers. Momenteel doe ik onderzoek naar vernieuwingen in het beschermd en begeleid wonen en de opvang, zoals de wijkgerichte arrangementen, herstelgericht aanbod voor jongvolwassenen en de inzet van Individuele Plaatsing en Steun bij RIBW’s.’
‘Bij Kwintes draag ik bij aan gebruik van onderzoekskennis in de beleidsvoering en zorgpraktijk. Hiervoor werk ik nauw samen met de zorg en de branche organisatie Valente.’
Jaap van Weeghel is boegbeeld van themanetwerk persoonlijk en maatschappelijk herstel.
Jaap van Weeghel: ‘Persoonlijk herstel betekent dat je ondanks de beperkingen van de aandoening, en ondanks de soms negatieve reacties van anderen, weer de mentale ruimte voelt om iets te willen en te durven wat bij jou hoort en in jouw leven past. Het gewenste leven moet leidend zijn, de behandeling staat in dienst daarvan.’
‘Nu overheerst het denken in vaste volgordes vaak nog: eerst moet iemand psychisch stabiel zijn, dan pas kunnen we denken aan werk of studie. Dat is geen onzinnige redenering, maar bij velen werkt het even goed andersom: werk of studie is dan het werkzame medicijn, zorgt voor betekenis, structuur, contacten, ontwikkeling, status en werkt het (zelf)stigma tegen, en draagt zo veel bij aan iemands psychische stabiliteit.’