In de VS zijn er ongeveer 600.000 daklozen, vaak met psychische problemen. Sinds 2013 wordt door het Amerikaanse Department of Housing and Urban Development permanente ondersteunende huisvesting (meestal in de vorm van Housing First) voor daklozen met ernstige psychische aandoeningen (inclusief verslavingen) bij voorkeur aanbevolen en gesubsidieerd. Hierbij krijgen dakloze cliënten zonder voorwaarden vooraf permanente huisvesting aangeboden en kunnen ze gebruik maken van case management en andere vormen van ondersteuning. Dit beleid is ingezet op basis van uitkomsten van onderzoeken waarbij het Housing First model werd geïmplementeerd. In dit literatuuronderzoek worden alle recente RCT’s en quasi experimentele studies die in de VS zijn gehouden geanalyseerd (n=14). Het gaat om studies waarbij de effecten van permanent ondersteunende huisvesting op de uitkomstmaten huisvesting en mentale gezondheid werden gemeten. Uit alle studies komt naar voren dat de meerderheid van de deelnemers van de experimentele huisvestingsprogramma’s met case management na een jaar nog in hun woning waren. Na een nadere analyse komt de auteur evenwel tot de conclusie dat aan al deze studie één of meer beperkingen kleven: er is vaak een grote mate van drop out (tussen de 24% en 56%) waardoor de power afneemt en onderlinge vergelijkingen moeilijk worden; er is vaak sprake van selectie en response bias; de huisvestingsprogramma’s zijn vaak niet goed beschreven en vaak is niet duidelijk in welke mate van betrouwbaarheid de programma’s geïmplementeerd zijn; ook zijn de controle interventies vaak niet goed beschreven. De werkzaamheid van permanente ondersteunende huisvesting voor daklozen is in de VS nog niet afdoende bewezen.
Benston EA. (2015). Housing Programs for Homeless Individuals With Mental Illness: Effects on Housing and Mental Health Outcomes. Psychiatric Services 66 (8), 806-16.