Hoewel het begeleid werken programma Individuele Plaatsing en Steun (IPS) effectief is en op vele plaatsen wordt toegepast, is nog steeds de meerderheid van de personen met een ernstige psychische aandoening (EPA) die werken wil werkloos. Bij de implementatie van IPS spelen de IPS-trajectbegeleiders een belangrijke rol. In deze Amerikaanse studie werd een vragenlijst afgenomen bij 67 IPS-trajectbegeleiders waarin gevraagd werd wat volgens hen de essentiële elementen van begeleid werken zijn, wat de sterke en zwakke punten van het IPS-model vanuit hun perspectief zijn, over welke vaardigheden een IPS-trajectbegeleider moet beschikken en welke strategieën door de IPS-begeleiders worden aanbevolen om zelfbeschikking, empowerment en betrokkenheid bij de cliënten te stimuleren. Met behulp van kwalitatieve data analyses konden de verschillende thema’s in dire kaders worden ondergebracht:1.IPS programma kader; 2. Kader met essentiële kenmerken van de trajectbegeleider; 3.Kader met essentiële taken van de trajectbegeleider. Ad.1. De meeste respondenten noemden als belangrijkste IPS-principes: het onbeperkt blijven volgen en ondersteunen van de cliënten, geen exclusie-criteria en meteen een baan gaan zoeken. Sommigen hadden ook kritiek op de IPS-methodiek: te weinig financiële ondersteuning, geen aandacht voor motivatieproblemen en te weinig aandacht voor stigma en discriminatie als mogelijke barrières. Ad.2. De kenmerken bestonden uit kennis, professionele vaardigheden, interpersoonlijke vaardigheden en algemene factoren. Goede IPS-trajectbegeleiders kunnen makkelijk heen en weer bewegen tussen de zakenwereld, de GGz-instellingen en cliënten, ze vormen als het ware een brug tussen die verschillende werelden. Ad. 3. Een belangrijke taak van de begeleiders bestaat uit het stimuleren van zelfbeschikking, empowerment en het in verbinding blijven met het IPS-traject door de cliënten.
Larson JE, Sheehan L, Ryan C, Lemp S & Drandorff L (2014). Practitioner perspectives on Individual Placement and Support (IPS) for individuals with serious mental illness. Journal of Vocational Rehabilitation 41 (3), 225-235.