In de afgelopen decennia heeft de deïnstitutionalisering in de VS en Europa ertoe geleid dat mensen met ernstige psychische aandoeningen (EPA) steeds meer in de samenleving behandeld worden. Eén van de onderdelen van die zorg is de begeleiding in de eigen woonomgeving. In de praktijk heeft dit geleid tot allerlei vormen van ‘begeleid wonen’. Er is onderscheid met betrekking tot de fysieke structuur, aanwezigheid van begeleiding, mate van steun, hersteldoelen en hoe lang iemand in de voorziening mag blijven. Voor hulpverleners en beleidsmakers is het onduidelijk welk aanbod voor wie werkt. In deze Britse systematische review van kwantitatieve studies (k=82) werd gepoogd tot een synthese van de kennis te komen met betrekking tot de effecten van de verschillende vormen van begeleid wonen op de geestelijke gezondheid en psychosociale uitkomsten. Omdat de beleid wonen modellen veel van elkaar verschillen is ervoor gekozen om de resultaten per subgroep te presenteren: 1. Dakloos (dakloze mensen met psychische stoornissen); 2. Deïnstitutionalisering (vroegere patiënten van grote ziekenhuizen die in de samenleving geherhuisvest zijn); 3. Algemene ernstige psychische stoornissen (groepen met andere achtergrond in begeleid wonen projecten). De meest robuuste bewijzen werden gevonden voor de effectiviteit van permanente begeleid wonen modellen voor dakloze EPA (zoals Housing First): deze groepen hadden vaak stabiele huisvesting en maakten goed gebruik van de ggz-hulpverlening. Ook voor de gedeïnstitutionaliseerde voormalige intramurale patiënten zijn er positieve resultaten ten aanzien van opnames en gebruik van het hulpverleningsaanbod. Voor de laatste groep zijn de resultaten onduidelijk. Omdat de onderzoeken erg heterogeen zijn, kunnen er geen stevige algemene uitspraken over de effectiviteit van begeleid wonen gedaan worden.
McPherson P, Krotofil J, Killaspy H. (2018). Mental health supported accommodation services: a systematic review of mental health and psychosocial outcomes. BMC Psychiatry. 2018 May 15;18(1):128.