Skip to: Van ACT-cliënten met EPA hebben de cliënten met verslavingsproblemen veel meer psychosociale problemen

Kenniscentrum Phrenos website

Van ACT-cliënten met EPA hebben de cliënten met verslavingsproblemen veel meer psychosociale problemen

Personen met een ernstige psychische aandoening (EPA) hebben ook vaker verslavingsproblemen dan de algemene bevolking. Assertive Community Treatment (ACT) is ontwikkeld om geïntegreerde hulp te bieden, speciaal voor dubbele diagnose cliënten. In deze Nederlandse studie is gebruikt gemaakt van data die zijn verzameld om de modelgetrouwheid van 20 ACT-teams met behulp van de Darthmouth ACT model fidelity scale (DACTS) vast te stellen. Centraal staan de vragen in hoeverre EPA met en zonder verslavingsproblemen van elkaar verschillen (N totaal=530) en of er een verband is tussen modelgetrouwheid aan ACT en een afname van verslavingsproblemen. Het geestelijke en sociale functioneren werd gemeten met de Health of the Nation Outcome Scales (HoNOS) en de behoefte aan zorg met de Camberwell Assessments of Need Short Assessment Schedule (CANSAS). Deze lijsten werden op baseline, na 12 en na 24 maanden afgenomen. De DACTS werd op baseline en na 24 maanden afgenomen. Op baseline bleek 54% van de cliënten een verslavingsprobleem te hebben. Er was een duidelijke associatie tussen verslavingsproblemen en het aantal opnames voor verslavingsproblemen én de ernst van de psychosociale problemen (vaker dakloos, vaker opgenomen, vaker in detentie). Uit de multilevel analyses bleek dat er in de loop van de tijd een significante verbetering optrad met betrekking tot verslavingsproblemen (z=-2.21). Er bleek echter geen verband te zijn tussen DACTS-scores (mate van modelgetrouwheid aan ACT-filosofie) en de verbeteringen op het vlak van verslavingsproblemen. Het bleek dat hoe meer psychosociale problemen men had hoe minder de verslavingsproblemen afnamen.
Van Vugt MD, Kroon H, Delespaul PAEG & Mulder CL (2014). Assertive Community Treatment and Associations with Substance Abuse Problems. Community Mental Health Journal 50 (4), 460-465.

Back To Top