Stigmabestrijding in de gezondheidszorg moet gebaseerd zijn op de principes van humanistische ontwikkelingsmodellen

Stigma werkt op structureel, interpersoonlijk en intra-persoonlijk niveau. Ook in de gezondheidszorg komt stigma en discriminatie ten aanzien van personen met psychische problemen veelvuldig voor. In dit theoretische Canadese artikel wordt op grond van een analyse van de literatuur een aantal theoretische overwegingen geformuleerd die leidend zouden moeten zijn bij het ontwerpen en implementeren van anti-stigma interventies in de gezondheidszorg. Uitgangspunt moet zijn een methodologische aanpak waarbij de mens centraal staat. Er moet gebruik worden gemaakt van: 1. Effectieve benaderingen uit bestaande evidentie. Omdat hulpverleners patiënten op hun slechts meemaken, geloven ze niet vaak in herstel. Ook de meer ongelijke hulpverlener-patiënt verhouding kan stigma bestendigen. Training om op gelijkwaardige wijze contact te maken kan al helpen. 2. Er moet aandacht zijn voor de verschillende leerstijlen en behoeftes van de hulpverleners. Van belang is het onderscheid tussen bewuste en onbewuste leerbehoeftes. Hierbij kan de stadia-van-verandering theorie nuttig zijn. 3. Er moet ook aandacht zijn voor verschillen op groepsniveau. Verschillende beroepsgroepen hebben verschillende niveaus van stigma. De anti-stigma interventies hebben meer succes als ze op een specifieke doelgroep zijn afgestemd. In de humanistische onderzoeksmethode is er focus op cruciale etnografische elementen zoals houding, gedrag en cultuur. De anti-stigma strategie zal de volgende kenmerken moeten hebben: ecologische validiteit; begrip waarom bepaalde groep stigma laat zien; nieuwsgierigheid, optimisme en experimenteren met prototypes van interventies; samenwerking tussen allerlei disciplines.
Ungar T, Knaak S, Szeto AC. (2016). Theoretical and Practical Considerations for Combating Mental Illness Stigma in Health Care. Community Ment Health J. 52(3), 262-71.