Aan de hand van twee uitgewerkte levensverhalen wordt in deze Engelse kwalitatieve studie de theorie en de mogelijke inzet door GGZ-verpleegkundigen van narrative re-storying in het herstelproces van personen met chronische psychische problemen besproken. Narrative re-storying is een methode van reflectief zelfonderzoek waarbij de eigen ervaringen (in dit geval met de GGZ) zo worden naverteld of opgeschreven dat het eigen (levens)verhaal in overstemming wordt gebracht met hoe de eigen identiteit wordt ervaren. Hulpverleners kunnen vaak maar op één manier naar hun cliënten kijken. Dat kan het herstel van de cliënt in de weg staan. Cliënten die zich ontwikkelen voelen zich vaak survivors van de GGZ en ervaren een andere eigen identiteit dan die ze door de hulpverlening krijgen opgeplakt. De beide door de cliënten zelf geschreven verhalen laten drie stadia zien: narratieve ontwrichting, narratief herstel en narratieve hervertelling. Hierin wordt duidelijk dat het impliciete institutionele verhaal waarmee ze zich eerst geïdentifeerd hadden plaats heeft gemaakt voor een verhaal waarin de nadruk ligt op wat ze nog wel goed kunnen en dat ze daar hun identiteit en meer zelfcontrole aan gaan ontlenen. De drang om het eigen leven in een ander perspectief te plaatsen kan op gang komen door belangrijke levensgebeurtenissen, maar narrative re-storying kan ook door de hulpverleners worden aangeboden om het eigen leven van de cliënt een andere betekenis te geven.
Grant A, Leigh-Phippard H & Short NP (2015). Re-storying narrative identity: a dialogical study of mental health recovery and survival. Journal of Psychiatric and Mental Health Nursing 22(4), 278-86.