In deze Israelische studie worden de niveaus van ervaren eenzaamheid, ervaren kwaliteit van leven (QOL) en sociale steun vergeleken bij personen met een ernstige psychiatrische stoornis die wonen in enerzijds residentiële groepswoningen (N=57) en anderzijds in begeleide woonvormen (N=40). De data werden verzameld met de Multidimensional Scale of Perceived Social Support (MSPSS), de Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS), de Manchester Short Assessment of Quality of Life (MANSA) en de Social and Emotional Loneliness Scale (S-SELAS). In eerste instantie worden er tussen de twee groepen geen significante verschillen gevonden wat betreft de mate van eenzaamheid, QOL en sociale steun. Sociale eenzaamheid correleert duidelijk met ervaren QOL. Een nadere regressie analyse toont aan dat de ervaren sociale eenzaamheid bij personen in de residentiële groepswoningen een significante negatieve correlatie heeft met de ervaren QOL; bij de andere huisvestingsvorm is dat verband er niet. Een mogelijke verklaring is dat er in de begeleide woonvormen meer ruimte is voor autonomie en dat heeft een positieve in vloed op ervaren QOL.

Weiner A, Roe D, Mashiach-Eizenberg M, Baloush-Kleinman V, Maoz H & Yanos PT (2010). Housing Model for Persons with Serious Mental Illness Moderates the Relation Between Loneliness and Quality of Life. Community Mental Health Journal 46 (4),389-397.