In deze Amerikaanse studie werden twee groepen met een ernstige psychiatrische stoornis én een verslavingsprobleem (dubbele diagnose) 10 jaar lang elk jaar éénmaal ondervraagd: een groep met een vaste baan (N=51) en een groep zonder werk (N=79). De volgende uitkomstmaten werden verzameld: woonsituatie, psychiatrische symptomen, middelenmisbruik, sociale relaties met personen die geen middelen gebruiken en tevredenheid met het leven. Hiertoe werden de volgende meetinstrumenten jaarlijks afgenomen: Quality of Life Interview (QOLI), Residential Timeline follow-back Scale, Expanded Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS) en de Alcohol Use and Drug Use Scales. Bij het begin van dit onderzoek scoorde de groep die vast bleef werken beter op bijna alle uitkomstmaten. Na vijf jaar had deze groep in grotere mate zelfstandige huisvesting bereikt en een grotere tevredenheid met het leven dan de niet-werkende groep. Na 10 jaar waren deze verschillen evenwel verdwenen. De meerderheid van beide groepen woonde op dat moment zelfstandig en had geen problemen meer met middelengebruik. Beide groepen verbeterden dus substantieel. Een van de verklaringen van deze onverwachte uitkomst is dat dubbele diagnose cliënten over het algemeen een grotere sociale competentie hebben dan andere psychiatrische cliënten. Hun sociaal herstel op de lange termijn kan zo als een afspiegeling van hun sociale competentie worden gezien. Een andere verklaring is dat voor sommigen van de doelgroep het hebben van werk meer controle op symptomen met zich mee brengt, terwijl bij anderen een werksituatie een stressverhogende uitwerking heeft.
McHugo GJ, Drake RE, Xie H & Bond GR (2012). A 10-year study of steady employment and non-vocational outcomes among people with serious mental illness and co-occurring substance use disorders. Schizophrenia Research 138 (2-3), 233-239.